Het nieuwe onthaalgebouw voor het Kasteel van Gaasbeek vormt de symbolische en letterlijke overgang van de hectische buitenwereld naar de theatrale, romantische wereld van het kasteel en het uitgestrekte park met de vele paviljoenen. We zien dit onthaalgebouw niet als een op zichzelf staand gebouw, maar als een betekenisvolle belevingslaag, subtiel verweven met de verschillende reeds aanwezige historische lagen in het kasteel en het park. Landschap en architectuur vormen een éénheid en de relatie tussen de bestaande elementen wordt versterkt. De nieuwe structuren zijn flexibel naar gebruik en functies, wars van mode en dogma's, maar beschikken over een inherente theatraliteit en enscenering.

De opdracht draagt enkele belangrijke uitdagingen in zich. De veelheid aan bestaande al dan niet waardevolle gebouwen, functies, landschappelijke elementen en circulatiemogelijkheden en -modi in en rond de hoofdtoegangszone vraagt om een verbindende, holistische aanpak. De grote historische, landschappelijke en belevingswaarde van het kasteel, de tuinen en het park mag niet overheerst worden door de nieuwe ingreep, maar dienen juist versterkt te worden. Een kritische reflectie over de onderlinge relatie van elk van de elementen en de link met het naastgelegen domein van Groenenberg dringt zich op.

We stellen de creatie van een nieuwe route voor, die de verschillende waardevolle elementen en bestaande toegangspunten verbindt en verenigt, waarin elk element gerevaloriseerd wordt: de toegangsdreef, de verbinding met de bezoekersparking, het kruithuis, de as naar de tuinen, enz. De bezoeker wordt langzaam fysiek en mentaal ondergedompeld in de romantische wereld van het Kasteel van Gaasbeek. De nieuwsgierigheid en leergierigheid van de bezoekers worden geprikkeld. Deze geleidelijke overgang, deze theatrale ingreep heeft een sterker effect dan een enkel gebouw, zonder zich evenwel op te dringen. Door het gebruik minder compact te maken en uit te smeren over de volledige inkomzone, wordt de visuele impact ervan verminderd en gaat het meer op in zijn omgeving. Het nieuwe onthaalgebouw wordt in enkele kleinere delen geknipt, gelegen langs de toegangsroute, met ruime expressieve mogelijkheden. Soms wordt de route misschien een uitkijktoren, die een prikkelende blik over het domein toelaat en als referentiepunt kan dienen. Soms kronkelt het pad misschien naar het ondergrondse, waar een ruim kijkdepot kan ontstaan. Soms kan een luifel een uitnodigende ontmoetingsplek worden waarin de bushalte geïntegreerd kan worden. Soms wordt de route een leerrijke ervaring over de geschiedenis van het kasteel of een illustratie van de mogelijkheden tot een duurzame omgang met de beschikbare grondstoffen en ruimte. Soms is de route gewoon een pad door een bos. De onthaalroute vormt zo het sterke scharnier tussen heden en verleden, landschap en architectuur, park en openbare weg.

Naast de functie als toegangspoort voor bezoekers, onderkennen we eveneens het sterke potentieel van deze plek als kwalitatieve onderzoeks- en werkplek. Een unieke werkplek zonder meer, waarin historiek, landschap, architectuur en de ongedwongen ontmoeting met de bezoekers het werken verrijken en ondersteunen.

De veelheid aan toegangen tot het park - al dan niet in gebruik - vraagt om een globale aanpak en een identificeerbare taal. De gebruikte vormentaal voor de onthaalzone kan daarom worden ingezet om met kleine ingrepen aan de overige toegangen tot het parkdomein en de bestaande perspectieven vanaf de rand van het domein, de leesbaarheid van het domein te versterken als één heldere en uitnodigende entiteit. De belevingsroute aan de hoofdtoegang staat eveneens een grote flexibiliteit toe en kan in een latere fase uitgebreid worden naar de overzijde van de straat om zo het domein van het kasteel van Gaasbeek en het domein van Groenenberg tot een sterker geheel verweven.

Het grote belang van een juiste ruimtelijke en vormelijke expressie, een correcte inplanting, een pakkende scenografie en enscenering van het toekomen zijn onze uitgangspunten. Ondanks de hoge mate van theatraliteit dient de ingreep dus subtiel te zijn, onopvallend opvallend, onbewust aanwezig. We geloven in de kracht van suggestie, van het niet-bouwen. We willen betekenisvolle architectuur creëren waarin een minimaal ruimte- en materialengebruik tot een maximale belevings- en gebruikswaarde leidt. We zijn ons sterk bewust van de grote waarde van het bestaande historische kasteel en kasteeldomein en de wonderlijkheid van deze plek. Onze voorgestelde ingreep schrijft zich in deze geschiedenis in, met respect voor het bestaande, maar evenzeer met een eigen identiteit en verhaal. De subtiele theatraliteit van de ingreep wil dan ook meer teruggeven dan het neemt, op alle gebieden.