De Sint-Antonius Abtkerk was tijdens zijn geschiedenis steeds integraal deel van het stedelijk weefsel. Na een kaalslag van bebouwing in de jaren 1970 bleef de kerk echter verweesd achter als een vrijstaand relict, waardoor niet enkel de kerk niet langer fysiek deel uitmaakte van de wijk, maar ook het aanliggende Redersplein zijn leesbaarheid verloor.

Door de toevoeging van een ruimtelijke structuur naast de kerk, verbinden we niet enkel de kerk met het wijkpark, maar suggereren we ook een nieuwe identiteit voor het historische plein met haar vroegere sterke gezicht aan het water. Alle zijden van het kerkgebouw krijgen een uniek karakter en een eigen manier om in dialoog te gaan met de context. Het project schept een kader voor een evolutief project waarbij de kerk zich opent naar de wijk en hierin opnieuw een centrale ontmoetingsplek kan worden, als socio-culturele polyvalente zaal met foyer en cafetaria.

In harmonie met de bestaande kerkruimte voegen we hiervoor een zeer lichte staalstructuur toe, volgens de logica van een gotische toevoeging. Een veruitwendiging van de ruimtelijke expressie van de kruisribgewelven van het kerkschip. Deze nieuwe structuur creëert een kader waarbinnen een divers gebruik in continue evolutie doorheen de tijd haar plek kan vinden. Het is de link tussen wat zich binnen en wat zich buiten de kerk afspeelt.